Vandaag is het een jaar geleden dat ik onder het mes ging. Met een start gewicht van 169 kilo kreeg ik een nieuwe maag. Al vroeg moest ik mij melden in het anthoniusziekenhuis waar ik de eerste stappen naar een nieuw leven heb gezet. Voor de operatie was het vooral veel wachten en erna wakker worden in een soort limbo waar ik nog niet echt met beide voeten op de aarde stond. De eerste nacht heb ik bijna geen oog dichtgedaan door al het gas dat in mijn buik was gepompt.
De volgende ochtend kreeg ik voor het eerst ontbijt, de vorige avond had ik wel een klein bakje vla gehad en dat viel wonder boven wonder goed. Mijn ontbijt ging ook goed en in de tijd ook veel water gedronken. In de middag mocht ik weer naar huis. Ik merkte dat ik erg voorzichtig was met mijn buik en ook nog steeds veel last had van het gas.
De daar op volgende twee weken zat ik aan het vloeibare eten. Dit was gelukkig naar twee weken dan ook voorbij. Het vast voedsel eten vond ik nog steeds erg spannnend. Stukje bij beetje ging het beter en merkte ik dat ik mijn kleinere maag geaccepteerd had. De grootste uitdaging kwam nog, het omschakelen in levensstijl. Dit ging mij Vera’ssend met gemak af. De maanden die daar op volgde kwam ik in een soort flow terecht waarbij het afvallen ook geleidelijk ging.
Aan mijn lijf kon ik hetzelf nog niet zien. Alsof er iets in mijn hoofd het beeld vertekende. Dit aan gezien mensen om mij heen wel zagen dat er zeker wat gebeurde. In september woog ik 129 kilo een mijlpaal. Toen werd mijn leven weer op zijn kop gezet doordat mijn relatie van bijna elf jaar stopte en ik op mijzelf ging wonen. Vanaf dat moment moest ik alles zelf opnieuw uitvinden. Niet alleen eten maar ook boodschappen doen, wat te doen met stille momenten. Bij mijn laatste telling was ik dan ook weer een paar kilo bijgekomen. Dit hakte erbij mij wel in, maar ik wist het voor mijzelf ook te verklaren. Aan het begin is er door de artsen ook gezegt dat het afvallen in de eerste periode erg snel ging, maar er zou een punt komen waarop het zou stabiliseren. Dit punt heb ik nu bereikt, nu ben ik ook alles op alles aan het zetten om de dalende lijn van mijn gewicht weer op te pakken.
Het feit dat ik nu de dood van mijn moeder aan het verwerken ben en het accepteren en wennen aan mijn nieuwe situatie helpt ook niet mee. Gelukkig zet ik wel alle zeilen bij. De komende tijd wordt dan ook een spannende tijd. Mijn motivatie is nog steeds 100% maar het is wel moeilijk als je het gevoel hebt dat het zo langzaam gaat. Gelukkig merk ik aan mijn kleren ook nog steeds dat ik omvang verlies. Op naar het volgende jaar.
alloftheabove851591781.wordpress.com 