Zolang ik al leeft kan ik genieten van lekker eten. Mijn voorliefde voor eten is groot. Maar in de afgelopen jaren werd ikzelf ook steeds groter.
De afgelopen jaren is mijn strijd met mijn eetverslaving toegenomen. Toen ik nog niet in mijn pubertijd zat was ik iemand van normaal formaat. Dit veranderde toen ik in mijn pubertijd kwam. Ik werd breder qua bouw, maar kreeg ook steeds meer de behoefte om te eten. Vanaf mijn pubertijd ben ik altijd wat grenzelozer en impulsiever geweest.
Eten is voor mij altijd een troost geweest vooral tijdens tijden van stress. Aan stress is in mijn leven ook geen tekort geweest. Vooral in die tijd kwam toen ik ouder werd. Vanaf mijn 30ste kwam ik in een achtbaan van stress terecht door mislukte relaties, gebrek aan toekomst perspectief, rouw vanwege het accepteren van mijn beperking en rouw en verdriet vanwege de slopende ziekte van mijn moeder. De stress ging gepaard met heftige depressieve buien. Dus de afgelopen tien jaar is eten mijn houvast geweest.
Een paar jaar geleden begon ik de eerste grote klachten te voelen. Het lopen werd steeds moeilijker, ik hield vocht vast in mijn benen en ondertussen werd het lopen nog moeilijker. Ook kreeg ik steeds meer moeite mijzelf te zien in de spiegel of in het zwembad. In die tijd werd ik erg geconfronteerd met mijn omvang. Maar helaas nam stress mijn leven verder in bezit. Het leek wel of ik overvallen werd van een tsunami van verschillende onzekerheden en stress. Eten hielp mij erbij om mij rustig te houden. Het was mijn vriend en mijn vijand. Als het eten riep moest ik antwoorden, de drang ging zover dat het een verslaving genoemd kon worden.
Een aantal keer dacht ik dat ik alles onder controle had tot er weer een grote stressor de kop op stak. Mijn grootste stresspunt vorig jaar was een uitzichtloze situatie bij mijn oude werkgever. Hier begon ik ook weer flink te eten, ondanks dat ik mij voorgenomen had dat niet te doen. Hoe groter de stress werd hoe meer ik ging eten. Gelukkig vond ik naar anderhalf jaar een uitdaging waarin ik mij helemaal kwijt kon en kon ik ook weer gaan werken aan het verliezen van de overtollige kilo’s. Op dat moment zat ik op een top van 154 kilo waarvan ik schrok. Op het moment dat ik nu zit ben ik aardig op weg om mijn verslaving onder controle te houden maar er zijn nog teveel hordes op de weg en weet niet of het mij ooit zal lukken. Ik blijf vechten.
alloftheabove851591781.wordpress.com 