Op de grens van de week van eenzaamheid wil ik toch laten weten hoe eenzaamheid mijn leven beinvloed. Al vanaf mijn kindertijd speelt onzekerheid een rol in mijn leven. Door mijn beperking heb ik mij altijd een buitenstaander gevonden. Na dat ik aan het begin van mijn tienertijd veel gepest werd groeide mijn onzekerheid.
Vijf jaar lang heb ik mij geaccepteerd en volwaardig gevonden. Dit gevoel had ik mijn hele leven gemist. In die vijf jaar woonde ik in een internaat voor mensen met een beperking. Na die vijf jaar begon ik weer van voor af aan. De handjevol vrienden die ik had waren verder gegaan met hun leven. In die tijd begon ik een opleiding maar had nooit het gevoel gehad ergens bij te horen.
Dit gevoel is bij mij gebleven tot de dag van vandaag. Toen ik net terug was van Werkenrode gebruikte ik telefonische babbelboxen om sociale contacten, later gebruikte ik chatrooms om dezelfde reden. Ik heb in die tijd een paar mensen leren kennen waar ik nog steeds contact mee heb. Een hoop zij er afgehaakt vooral in de tojd dat ik last had van mijn depressie. Of ik afstand hield of hun dat weet ik niet meer.
Sinds mijn moeder ziek is merk ik dat mijn wereld steeds kleiner wordt. Ondanks mijn gezin blijft het lege gevoel. Maar ook het gevoel nergens bij te horen en onbegrepen te zijn. De vrienden die ik heb wonen niet in de buurt dus kan niet zo maar even langs gaan. Vooral sinds ik niet zo makkelijk met het openbaar vervoer en de Valys gebruik is de kloof tussen vrienden en familie groter geworden. Het is vermoeiend je alleen te voelen in een menigte.
alloftheabove851591781.wordpress.com 