Maak van Depressie geen taboe: Revisited: Het grote gevecht

Toen ik depresief was leek de wereld een stuk donkerder. Een donkere wolk hing boven mijn hoofd die iedere vorm van plezier uit mijn leven trok. Mijn wereld werd met de dag kleiner. Dagen liepen inelkaar over, mijn energie was ver te zoeken.

Een nieuw soort eenzaamheid kroop langzaam in mijn leven. Iedere dag jezelf moeten verdedigen tegenover mensen die het niet snappen of niet willen snappen. ‘gewoon afleiding zoeken, ga lekker sporten, kom wat meer onder de mensen’, en nog meer van deze standaard lief bedoelde leuzen. Jaren heb ik moeten vechten zelfs terwijl mijn moeder het gevecht met een slopende ziekte. mijn eerste paar jaar als een vader zijn getekend door depressie. Ik leerde steeds meer mensen om mij heen kennen die in hetzelfde schuitje zaten. Ondertussen verloor ik ook een hoop mensen om mij heen die geen geduld hadden. Door mijn vechtlust en de liefde om mij heen vooral de kracht om een goede vader te zijn, sleurde mij uit dit duistere moeras. Het is helaas wel iets waar ik altijd gevoelig voor blijf.

Na jaren knokken heb ik mijn weg terug gevonden en ben ik weer mijn leven aan het opbouwen. Helaas is de groep mensen die tegen deze ziekte vechten groter en groeit met de dag. Deze mensen zijn strijders, deze mensen zijn helden. Beoordeel ze niet op wat je ziet maar vraag wat ze nodig hebben, en geef ze de ruimte om te vechten. Laat mensen met depressie niet in de steek.

Advertisement