Introductie:
In aanloop naar de week van eenzaamheid heb ik mijzelf eens onder de loep gelegt. Relaties zijn nooit mijn sterkste kant geweest. Ik heb wel contacten proberen te leggen maar om een of andere reden schrok ik ze vaak af. Door sneller mijn gevoel te volgen dan mijn verstand, maakte ik dat alleen maar moeilijker. Later uitte zich dit in het moeilijk contact leggen en gevoelsmatigeen muur optrekken. Als gevoelsmens ben ik altijd een open boek geweest. Soms te open merk ik soms. Dit heeft als resultaat gehad dat mensen al snel afhaakte en mij links lieten liggen.
Vooral in de tijd dat social media in optocht kwam werden de contacten steeds eenzijdiger en vermoeiend om bij te houden. Je kunt wel 500 ‘vrienden’ op facebook of Instagram hebben maar wat stelt dat eigenlijk voor. Het gesprek aangaan vinden veel volgens mij vaak moeilijk. Dit maakt het allemaal wel frustrerender. Vooral om de grenzen te vinden. Mijn rugzak is erg gevuld en daardoor mijn onzekerheid op de voorgrond. Vaak de eerste stap moeten zette maakte het ook niet makkelijker. Het leek wel vaak alsof als ik niet de eerste stap zette er niets gebeurde, zo heb ik al een aantal mensen niet meer gesproken. Vooral sinds ik weer alleen woon. Dat maakt alleen echt alleen.
Afsluiting:
Mij is altijd geleerd je gevoelig op te stellen, maar volgens mij mag dat in deze tijd niet meer. Iedere keer blijft de geschiedenis zich herhalen en iedere keer gaat die muur weer omhoog hoe goed ik het vaak ook bedoel. Hoe belangrijk is een vriendschap nog tegenwoordig, gaat het alleen nog maar om de nummertjes en de likes. Soms voelt het wel zo. Door onzekerheid en angst en onbegrip van andere die mijn gevoel willen ‘beschermen’ blijf ik iedere keer in dezelfde val trappen. Hopelijk kom ik meer mensen op mijn pad tegen die sterk genoeg zijn voor mij en mijn ‘bagage’. WIe weet voel ik mij dan ook een stukje minder alleen.
alloftheabove851591781.wordpress.com 