Introductie:
Onlangs nam ik deel aan een dialoog, het ging over hulp vragen en hulp ontvangen. Tijdens dat gesprek kwam ik tot de realisatie dat ik door alle hulpverlening die ik in mijn leven kreeg het zo gewend was mijn verhaal te vertellen. Maar ook waar dit vandaan kwam.
Liefde en relaties is altijd iets ongrijpbaars geweest. In het begin tekende mijn onzekerheid mijn leven al. De meisjes die ik niet aandurfde te spreken. Al vroeg voelde ik mij buiten de groep staan. Door mijjn manier van lopen was ik anders dan anderen. Vaak voelde ik mij niet gezien en niet gewild. Al vroeg was ik op mijzelf toegewezen. Vrienden maken was geen kunde die mij bekend was. Hierdoor voelde ik mij al heel vaak eenzaam. Een buitenstaander.
Als man zijnde die door alleen zijn moeder is opgevoed heb ik geleerd meer gevoelens bespreekbaar te maken. Dit in combinatie met een volle rugzak met negatieve ervaringen is dit erg moeilijk. Door alle hulpverlening ben ik zo goed geworden in het vertellen van mijn verhaal dat het er zo ongefilterd uitrolt. In mijn ervaring schrikt dit vaak mensen af. Dit zorgt dat ik mij ook weer een buitenstaander voel. Maar ook dat mensen de indruk krijgen dat ik al zo zeker van mijzelf ben door hoe ik mij verhaal vertel. Dit terwijl ik nog genoeg heb te leren.
Afsluiting:
Soms is je verhaal vertellen iets heel moois. Maar het leren doseren is moeilijk als je zo lang hulpverlening hebt gehad. Vaak kom je toch mensen tegen die dit niet aankunnen en al gaan rennen als ze je verhaal horen. Het leven met een grote rugzak vol nare ervaringen is een grote uitdaging.
alloftheabove851591781.wordpress.com 