Mijn Leven met NAH: Revisited: Hoe Toegangkelijk is toegangkelijk

Heel veel hoor je tegenwoordig dat iets toegangkelijk is maar wat er vaak dan bedoelt wordt is dat iets toegankelijk is voor rolstoelen. Vaak worden mensen die slecht ter been zijn of niet zichtbaar beperkt hier in niet erkent kent. Om een is voorbeeld te noemen, ik woon in Utrecht een stad die zich uitgeeft als een zeer toegangkelijke stad. Waarbij het centraal station al een hels karwei is om te doorkruisen. Als je op het deel voor de poortjes bent is er weinig tot geen plek waar je even kunt rusten of gebruik kunt maken van het toilet. Voor het laatste moet je achter de poortjes zijn. Kom je al met moeite met de bus of met de regiotaxi (beiden stoppen aan de jaarbeurskant van het station) dan moet je het hele station doorkruisen om bij Hoog Catharijne te komen. De gallerij er naar toe heeft aan het begin een paar bankjes waar je op kunt zitten maar hoe dichterbij Hoog Catharijne je komt hoe minder zitplek er is. Op Hoog Catharijne is het niet anders daar is het kopen en lopen met aan het begin wel gesteld 1 bankje verder op nog een bankje maar verder is het erg ontoegankelijk. Er was een tijd dat je voor je plezier hier naar toe ging maar die tijd is voorbij.

Een tweede voorbeeld is een van mijn vrijwilligersplekken. Het gaat hier om De Wilg, deze bevind in een monumentaal pand, maar is dit pand wel geschikt. Qua brandveiligheid zijn de doorgangen te klein en de gangen te lang. Maar ook te weinig uitgangen voor geval van nood. Mocht er brand in de keuken uitbreken dan kunnen de mensen die in de grote zaal genaamd de Ontmoeting er al moeilijk uit. Vooral de mensen die dus slecht ter been zijn, de dichtsbijzijnde nooduitgang is net naast de keuken. Een onveilige situatie dus. Onlangs zijn scootmobiels uit de Wilg geweerd om de veiligheid en Toegangkelijkheid te bervorderen. Helaas doet dit het tegenovergestelde, een van mijn cursisten bijvoorbeeld is afhankelijk van zijn scootmobiel en kan zonder deze maar een aantal stappen met krukken zetten. Nu kan hij eigenlijk niet meer het gebouw in omdat zijn scootmobiel al de te smalle gang zou blokkeren, maar een echt volwaardig passende plek is er nog niet, tijdelijk geef ik mijn cursus in de Kas maar als straks de winter er aan komt blijft het probleem. Mensen die met de regiotaxi gehaald worden moet het plein oversteken omdat de taxi’s niet op het plein mogen komen. Dus mocht lopen een pijnlijke en vermoeiend opgave zijn dan is dit geen oplossing. Hier kun je dus de vraag uit formuleren of het gebouw wel geschikt is voor de doelgroep die er komt of dat er een ander alternatief, een veiliger alternatief moet komen.

Toegangkelijkheid betekend voor mij veiligheid maar ook inclusiefiteit, als een gebouw of omgeving ontoegankelijk is weer je eigenlijk mensen die ook bij de samenleving horen en hier aan horen deel te nemen. Neem mijn voorbeeld uit een vorige blog over de fietsenstalling onder het station waar aangepaste fietsen geweerd worden maar ook veel fietsenstallingen ontoegangkelijk zijn voor aangepaste fietsen. Dit in een stad die zich fietsstad van Nederland wil noemen. Er moet nog een hoop gebeuren in dit land wat toegankelijkheid betreft maar daar komt ervaringsdeskundigheid om de hoek kijken, wie weten er nu beter wat er nodig is dan de gebruikers zelf. Maar helaas moet beeldvorming ook flink aangepakt worden. Zolang het beeld van mensen met een beperking overal nog het beeld van vroeger is, iemand in een rolstoel of met een blindegeleidenstok dan is er nog een lange weg te gaan.

Advertisement